بررسی رابطه ناشنوایی با وضعیت سلامت دهان و دندان

سابقه و هدف: تعداد 10575 ناشنوا در تهران زندگی می کنند.از آنجا که ارتباط این افراد با محیط اطراف برای دریافت آموزش‌های بهداشتی کمتر است، دندانپزشکان مسئولیت مهمی در زمینه آموزش این قشر برعهده دارند. تحقیقات محدودی در زمینه بهداشت دهان و دندان ناشنوایان انجام گرفته است. بعلت ناتوانی جسمی افراد ناشنوا این افراد خودبه خود در گروه افراد با ریسک بالای پوسیدگی قرار می‌گیرند. این مطالعه با هدف مقایسه دو گروه شنوا و ناشنوا و نیازسنجی افراد ناشنوا به درمان‌های پیشگیری صورت پذیرفت. مواد و روشها: مطالعه حاضر از نوع بررسی هیستوریکال کوهورت بود. تعداد 192 دانش‌آموز 16-12 ساله ناشنوا از مدارس استثنایی سطح تهران و 193 دانش‌آموز شنوا از مناطق پنجگانه تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. دانش آموزان هر گروه توسط فرد معاینه‌کننده تحت معاینه دهان و دندان با نور طبیعی و سوند وآینه یکبار مصرف قرار گرفتند. تمامی دانش آموزان پرسشنامه‌ای درباره رفتارهای دندانپزشکی تکمیل کردند. از شاخص DMFTبرای بررسی وضعیت دندانی افراد استفاده شد. آزمون‌های آماری کای دو و T مستقل با معنی‌داری 001/0=P برای بررسی آماری به کار گرفته شدند. یافته‌ها: افراد گروه شنوا مراجعات بیشتر و منظم تری نسبت به افراد ناشنوا داشتند(0P=). تعداد دفعات مسواک زدن در شبانه روز بین دو گروه اختلاف آماری معنی‌داری داشت(002/0P=). میانگین DMFT در افراد ناشنوا 37/3 (034/3SD=) و در افراد شنوا 13/3 (852/2SD=) بود و اختلاف آماری معنی‌داری بین دو گروه دیده نشد (116/0P=). در گروه شنوا شاخص 04/0M= (273/0SD=) و در گروه ناشنوا شاخص 16/0 M= (474/0SD=) بود و تفاوت آماری معنی‌داری بین دو گروه وجود داشت (006/0(P=. نتیجه‌گیری: افراد ناشنوا بیشتر تحت درمان کشیدن دندان قرار می‌گیرند. این افراد مراجعات کمتری به دندانپزشک دارند وتعداد دندان‌های پوسیده درمان نشده و کشیده شده در آنان بیشتر است . این یافته ایجاد امکانات درمانی دندانپزشکی خاص برای افراد ناشنوا و افزایش آگاهی ایشان را نسبت به درمان‌های دندانپزشکی را مشخص می‌نماید.